Ο Σύλλογός μας προγραμματίζει ημερήσια εκδρομή την Κυριακή 14 Μαΐου 2017, με αναχώρηση 7:20πμ από το Γαλάτσι -ΣΜ Γαλαξίας- προς την Ι.Μονή Παναγίας Βαρνάκοβας, όπου θα επισκεφθούμε και θα βοηθήσουμε την αναστήλωση του μοναστηριού μετά την καταστροφή από τη μεγάλη φωτιά του Ιαν.2017. Ακόμα θα συναντηθούμε τα μέλη του Συλλόγου μετά το Πάσχα, θα έχουμε την ευκαιρία να πεζοπορήσουμε στο πράσινο δάσος του Ευπάλειου όρους και να κάνουμε το γύρο του Κορινθιακού κόλπου, με φαγητό σε παραλιακό χωριό (Μαραθιά ή Σεργούλα απέναντι απο τα γραφικά Τριζόνια) (όσοι θέλουν κάνουν και βουτιές!) και θα συνεχίσουμε με καφέ και επίσκεψη σε Ιτέα-Γαλαξίδι κατά την επιστροφή μας στην Αθήνα.
Το Μοναστήρι είναι κτισμένο πάνω σε έναν μικρό λόφο και σε υψόμετρο 800 περίπου μέτρων, ανάμεσα σε πυκνό δάσος από δρυς και αγριοκαστανιές, με πλουσιότατη θέα προς την ορεινή Ναυπακτία και τη Δωρίδα.
Το μοναστήρι της Βαρνάκοβας είναι απ’ τα αρχαιότερα της Χριστιανοσύνης, ιδρύθηκε το 977 επί αυτοκράτορος Μανουήλ Ζ’ του Παραπινάκη. Εκεί έχουν ταφεί δυό Αυτοκράτορες και τρεις Πατριάρχες. Ο ναός ανεγέρθηκε το 1077 από τον πρώτο μοναχό τον Αρσένιο υπό την προστασία των Κομνηνών, έπειτα περιήλθε το 1204 στη δικαιοδοσία του Δεσποτάτου της Ηπείρου, οι ηγεμόνες του οποίου κόσμησαν το μοναστήρι. Είναι το 5ο αρχαιότερο από τα Μοναστήρια της Ελλάδας. Η Βαρνάκοβα υπήρξε το προπύργιο της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού (εθνική συνείδηση, γλώσσα, παραδόσεις) στα χρόνια της επιρροής των Λατίνων στη Δυτική Ελλάδα και κυρίως, κατά τη Φραγκοκρατία της ευρύτερης περιοχής και ο «κυματοθραύστης» των σχεδίων καθολικοποίησης του Ελληνισμού, που θρησκευτικά ανήκε τότε στον Πάπα της Ρώμης.
Σε έγγραφο του 1212 αναφέρονται 96 Ιερομόναχοι. Μέχρι την άλωση της Κωνσταντινούπολης η Μονή προστατεύεται από τους Παλαιολόγους.
Υπάρχουν αναφορές για την ύπαρξη ελληνικού σχολείου εντός της Μονής μετά το 1530, ένας από τους σημαντικότερους δασκάλους δίδαξε εκεί, ο περίφημος Νικόδημος Καβάσιλας από την Αγιά Θυμιά, τον 17ο αιώνα. Η επόμενη χρονική περίοδος 1687-1700 βρίσκει την Μονή στην εξουσία των Βενετών.
Σ’ όλο το διάστημα της Επανάστασης του 1821, το μοναστήρι έλαβε ενεργότατο μέρος στον αγώνα. Διέθεσε ολόκληρη την περιουσία του και περιέθαλψε γερούς και τραυματίες. Οι καλόγεροι με το όπλο στο χέρι μάχονταν στην πρώτη γραμμή. Όταν έπεσε το Μεσολόγγι, στις 10 Απριλίου 1826 , ο Κιουταχής στράφηκε προς τη Δωρίδα και τα Σάλωνα. Γιά να του κόψει το δρόμο ο Καραισκάκης , άρρωστος τότε , στέλνει το Σκαλτσά , το Σαφάκα , το Φραγκίστα και τον Καλύβα να πιάσουν το μοναστήρι και τα γύρω. Όλο το μήνα Μάιο, 4.000 Τούρκοι ρίχνονταν σαν ταλυσσασμένα σκυλιά απάνω να πατήσουν το ιστορικό μοναστήρι . Ο γενναίος όμως Καλύβας στεκόταν ακλόνητος από μέσα, ενώ απ’ έξω βοηθούσαν ο Σκαλτσάς και ο Σαφάκας.
Όλοι οι καλόγεροι με επικεφαλής τον ηρωικό ηγούμενο Κοσμά, πολεμούσαν λιονταρίσια στις πολεμίστρες, ενώ συγχρόνως έψελναν μεγαλόφωνα παρακλήσεις προς τη Θεοτόκο, και οι καμπάνες χτυπούσαν ασταμάτητα όλη μέρα. Απελπισμένοι οι Τούρκοι έσκαψαν λαγούμια αλλά τους πρόδωσε ένας Αρβανίτης και απέτυχαν. Τότε έφεραν κανόνια και έκαναν ρήγμα στους τοίχους.
Μετά απ’ αυτό οι Έλληνες, τα μεσάνυχτα της 26ης Μαίου 1826, και μετά από αγώνα ενός μηνός σχεδόν, ξιφήρεις βγήκαν έξω σκορπίζοντας τον όλεθρο. Εκεί ο ήρωας Καλύβας έχασε το χέρι του. Οι Τούρκοι έβαλαν φωτιά και έκαναν στάχτη το μοναστήρι. Ξαναχτίστηκε το 1831 με χρήματα που έδωσε ο Καποδίστριας (1.800 φοίνικες). Επέζησαν μόνο εννιά καλόγεροι οι, Κοσμάς ηγούμενος, Παρθένιος, Ανατόλιος, Ιωακείμ, Κυπριανός , Κάλιστρος , Θεόφιλος , Διονύσιος και Χρρύσανθος, όλοι οι άλλοι χάθηκαν….
Το διάστημα 1941-1949, δοκιμάστηκε σκληρά τόσο κατά τη διάρκεια της ξενικής κατοχής όσο και κατά τον εμφύλιο.
Παρά τη μεγάλη φωτιά στις αρχές του 2017 που καταστράφηκαν τα κελιά των μοναχών, ο επισκέπτης της Μονής δέχεται τη φιλοξενία από την γερόντισσα Θεοδοσία και την αδελφότητα των 21 μοναχών γυναικών. Γίνεται μεγάλη προσπάθεια να ανακαινιστεί το ιερό Μοναστήρι όπου έχει διασωθεί η εικόνα της Παναγίας Βαρνάκοβας, ο δεύτερος ναός και ο ιστορικός ναός των Κομνηνών.